Marco Polo brengt verslag uit van zijn reizen door het Tataarse rijk van zijn gastheer, de machtige keizer Kublai Khan. Gaandeweg beseft de keizer dat de beschreven steden niet uit steen en staal, maar uit ideeën en fantasieën bestaan, die alle indirect verwijzen naar Marco Polo’s eigen stad Venetië. De bevindingen van de ontdekkingsreiziger en de interpretaties van de keizer worden verweven in een bloemrijke beschrijving van onzichtbare droomsteden.

ISBN: 9789020417357 – LJ Veen Klassiek (Atlas contact) – Aantal pagina’s: 176 – Literatuur

4 van de 5 sterren – Frederique

Recensie in één zin

‘Indrukwekkend en fascinerend verhaal over de kracht van verhalen.’

Hoofdpersonages

Wanneer Marco Polo voor het eerst bij Kublai Khan komt, spreekt hij de taal niet en moet hij zich uitdrukken met voorwerpen en handgebaren om duidelijk te maken wat hij heeft gezien. Later spreekt hij de taal steeds beter en weet hij de aandacht van de Khan vast te houden. De omschrijvingen van de steden die Marco Polo bezoekt fascineren de Khan, zelfs wanneer hij later door krijgt dat de omschrijvingen eigenlijk allemaal indirect naar dezelfde stad verwijzen.
— Frederique

Sfeer

Onzichtbare steden heeft een raadselachtige sfeer die wordt versterkt door de afwisseling tussen hoofdstukken waarin Marco Polo steden beschrijft en de hoofdstukken waarin Marco Polo en Kublai Khan discussiëren over de steden. Iedere omschrijving van een stad heeft een andere sfeer die ook weer deels overeenkomt met die in andere beschreven steden.
— Frederique

Schrijfstijl

Het taalgebruik en de schrijfstijl van Italo Calvino zijn beiden niet heel makkelijk, je moet tijdens het lezen echt je aandacht erbij houden en sommige stukken moet je meerdere keren lezen voordat je begrijpt wat er precies staat. Juist doordat je beter en aandachtiger moet lezen valt je tijdens het lezen zoveel meer op en trek je verbanden tussen onderdelen die je anders niet zouden opvallen.
— Frederique

Passage uit het boek

‘Van Isaura, stad van duizend putten, wordt aangenomen dat ze boven een diep ondergronds meer verrijst. De stad heeft zich uitgebreid tot alle plekken waar de inwoners water hebben kunnen halen uit langgerekte verticale gaten in de grond, en niet verder: haar groen begroeide omtrek herhaalt die van de donkere oevers van het verborgen meer, een onzichtbaar landschap bepaalt het zichtbare, alles wat onder de zon beweegt wordt gestuurd door de golfslag die is ingesloten door de kalkhemel van de rots.
Bijgevolg kent Isaura twee soorten religies. De goden van de stad leven, volgens sommigen, in de diepte van het zwarte meer dat de ondergrondse wateraders voedt. Volgens anderen wonen de goden in de aan touwen opgetrokken emmers die boven de putranden verschijnen, in de draaiende katrollen, de aandrijving van de schepraderen, de zwengels van de pompen, de wieken van de windmolens die het water uit de boorgaten pompen, de metalen steigers waarin de schroefboren draaien, de op staken rustende reservoirs boven de daken, de smalle bogen van de aquaducten, in alle waterzuilen, verticale buizen, overlooppijpen, stijgende en dalende leidingen, tot in de windwijzers boven op de hemelhoge stellages van Isaura, de stad die zich geheel naar boven richt.’

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Italo Calvino – Zes memo’s voor het…

Recensie: Steve Berry – Het web van de keizer