Waarom stonden er doodshoofden op piratenvlaggen? Waar zijn de schedels van beroemde componisten zoals Mozart, Haydn en Beethoven gebleven? Waarom gebruikten de Bulgaren het hoofd van een graaf van Vlaanderen als drinkbeker? Hingen de Kelten de afgehakte hoofden van hun verslagen tegenstanders op aan hun paarden? Was een Romeinse keizerin een wegbereidster voor de forensische wetenschap?
Jan Huijbrechts zorgt ervoor dat u zich het hoofd niet hoeft te breken over deze brandende vragen. In De botten van Bach vertelt hij de wervelende en fascinerende geschiedenis van de mensheid aan de hand van onze hersenpan.
Hij gidst de lezer aan de hand van verhalen over beroemde en minder beroemde schedels door de wondere wereld van koppensnellers, craneokleptomanen, grafrovers en osteopaten. Daarbij ontbreken Shakespeare, Goethe en Lord Byron niet, evenmin als Edgar Allan Poe, Herman Melville en Arthur Conan Doyle.

ISBN: 9789464369687 – Uitgeverij Ertsberg – Aantal pagina’s: 368 – Non-fictie

4 van de 5 sterren — Frederique

Recensie in één zin

‘Het onderwerp fascineert in het nu nog net zo enorm als dat het door de eeuwen heen gedaan heeft.’

Wat heb ik aan dit boek?

De botten van Bach gaat enorm diep in op onze interesse door de geschiedenis heen voor menselijke botten en dan met name de schedels. Het boek behandelt heel uiteenlopende gevallen, van koppensnellers tot kerkelijke relikwieën en van schedels in de kunst tot vermiste schedels van beroemde figuren. Door de afwisseling leer je echt van alles wat en word je eigenlijk ook geprikkeld om je er nog meer in te verdiepen.
— Frederique

Schrijfstijl

Jan Huijbrechts weet op een interessante en fijne manier over het onderwerp te schrijven. Hoewel het boek op bepaalde punten echt wel een tikkeltje wetenschappelijk is (denk hierbij aan voetnoten) en je voor sommige hoofdstukken  even voor moet gaan zitten, leest het boek eigenlijk bijna niet als non-fictie.
— Frederique

Passage uit het boek

‘Eén van de meest meeslepende en iconische scènes uit de westerse dramaturgie is de eerste akte uit de vijfde scène van Hamlet, het bloederige Deense koningsdrama dat William Shakespeare in 1602 schreef. De constant over sterfelijkheid en de vluchtigheid van het menselijke bestaan tobbende en door melancholie verscheurde Deense kroonprins Hamlet wordt in deze beklijvende scène geconfronteerd met de net opgegraven schedel van de hofnar Yorick. Misschien wel het bekendste personage uit Shakespeares omvangrijke oeuvre dat nooit een woord heeft gesproken op het toneel… De prins had deze ‘whoreson’, die hij in z’n jeugd als ersatz-ouder had beschouwd, erg goed gekend en steekt, met de schedel in z’n handpalm, een beklijvende monoloog af die begint met de emblematische en gevleugelde woorden: ‘Ach, arme Yorick! Ik heb hem gekend, Horatio – een knaap vol eindeloze geestigheid, vol verrukkelijke invallen. Hij heeft me wel duizend keer op zijn rug gedragen, en hoe gruwelt mijn verbeelding nu van hem!’
Zo luidt het in de schitterende vertaling van Willy Courteaux… Een lamento waaruit de toeschouwer niets anders kan concluderen dan dat niemand, maar dan ook écht niemand, aan de ongenadige maaiende zeis van de Dood – de Grote Gelijkmaker – kan ontsnappen. Samen met de beschouwende Hamlet de toeschouwers, bij wijze van spreken, in hun eigen graf, naar hun eigen einde, dat onvermijdelijk ooit zal komen…’

Voor wie is dit boek?

De botten van Bach is voor iedereen die graag meer wil weten over onze relatie en fascinatie met de menselijke schedel, zich afvragen waar onze fascinatie hiervoor vandaan komt of voor wie zich afvraagt waarom sommige schedels nog altijd zoek zijn.
— Frederique

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Anna Claybourne – Het bizarre bottenboek

Recensie: Karen Duve – Sisi