In het huis van de familie Aubrey hoor je tijdens theetijd arpeggio’s op de piano en flarden geëngageerde discussies. Dit excentrieke gezin woont in Londen, vlak voor de Eerste Wereldoorlog. Vader Piers is journalist, moeder Clare een voormalig concertpianiste, die haar carrière opzij heeft gezet om voor hun vier kinderen te zorgen: de muzikale tweeling Mary en Rose, de talentloze Cordelia en de kleine Richard Quinn. En dan is er nog de geliefde nicht Rosamund, die onderdak vindt bij de Aubreys.

De spilzieke vader Piers dreigt zijn familie voortdurend aan een financiële ondergang te helpen, wat slechts ternauwernood kan worden afgewend door moeder Clare. Maar zijn nieuwe baan in de buitenwijk van Londen belooft uitstel van de teloorgang. De Aubreys hopen dat kunst hen zal redden van een leven met armoede.

ISBN: 9789056726942 – A.W. Bruna Uitgevers – Aantal pagina’s: 608 – Roman

4 van de 5 sterren – Isolde

Recensie in één zin

‘Een fijne slowread met veel humor die je onderdompelt in een andere tijd en een andere wereld.’

Hoofdpersonages

De familie Aubrey bestaat uit vader Piers, moeder Clare, dochters Cordelia, Mary en Rose en zoon Richard Quinn, die een stuk jonger is dan de meisjes. Clare was vroeger concertpianiste en de tweeling Mary en Rose heeft haar talent geërfd. Dat geldt niet voor oudste dochter Cordelia, die viool speelt op een manier die haar moeder en zussen tot wanhoop drijft. Vader Piers is vaker niet dan wel thuis, maar door de manier waarop hij niet met geld weet om te gaan juist voortdurend aanwezig.
Het gezin leeft in een volledig eigen wereld en onderhoudt maar weinig contacten met de omgeving, ze begrijpen elkaar wederzijds niet goed.

Rose vertelt de verschillende situaties in haar leven vanuit haar perspectief als tienjarig meisje. Ze observeert scherp en beschrijft alles met bijtende, cynische humor. Ze heeft veel begrip, maar verwondert zich ook geregeld over de gebeurtenissen.
— Isolde

Sfeer

De familie Aubrey is een boek dat rustig doorkabbelt en dat je gerust even aan de kant kunt leggen om later weer op te pakken. Het is geen spannend verhaal waarbij je op het puntje van je stoel zit. Het boek verplaatst je even naar een andere tijd, naar een andere wereld, die minder gehaast is dan de onze. Muziek is heel belangrijk voor het gezin Aubrey, het is een voortdurend terugkerend thema waarmee ieder hoofdstuk is doordrenkt.

Het boek is het eerste deel van een trilogie, waarvan het volgende deel Mary en Rose in september 2022 zal uitkomen.
— Isolde

Schrijfstijl

Het is misschien even wennen, de schrijfstijl van Rebecca West in De familie Aubrey. Als je je echter realiseert dat het boek oorspronkelijk in 1956 is geschreven zul je ook direct begrijpen waarom je even moet wennen. Een boek dat zich aan het begin van de twintigste eeuw afspeelt en dat bijna zeventig jaar geleden is geschreven is echt anders dan een boek dat zich in dezelfde periode afspeelt maar pas in 2020 is geschreven. Het tempo van het verhaal is bijvoorbeeld heel anders dan dat van moderne boeken en dat geldt ook voor het woordgebruik.
Vergeet ook vooral niet dat Rose, een meisje van tien jaar, de verteller is van De familie Aubrey. Het boek vraagt alertheid en je zult er geregeld even bij stil moeten staan of iets echt is, of dat het een onderdeel is van de verzonnen wereld van het gezin.
— Isolde

Passage uit het boek

‘De paarden waren verzonnen dieren geworden. Bijna hoorde ik ze licht bewegen en in een tevreden stilte hun voer wegkauwen. Richard Quinn voltooide de frase, draaide zich naar me om, knikte en ging vervolgens de stallen langs om de paarden gedag te zeggen en ze een klopje te geven op de subtiele manier die vereist is bij het liefkozen van verzonnen dieren: je moet ze voldoende aanraken om te laten blijken dat je dol op ze bent, maar niet zoveel druk uitoefenen dat alles en iedereen moet toegeven dat ze niet echt zijn. Toen hij met zijn hoofd langs Sugars nek streek en Sugar begon te hinniken, keek hij me aan en lachte hij, alsof hij wilde zeggen dat dit zien van het onzichtbare en het horen van geluiden uit een andere wereld een heerlijk spel was, even heerlijk als met Pasen op zoek gaan naar de geverfde eieren die papa en mama in de tuin hadden verstopt.’

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Clara Benson – Sterren in de duisternis

Recensie: Tracy Rees – Het familiegeheim van Florence Grace