In De sterkste wint, het eerste deel in de Alexanders erfenis-serie van bestsellerauteur Robert Fabbri, ligt Alexander de Grote op sterven. Hij laat het grootste en angstaanjagendste rijk achter dat de wereld ooit heeft gezien. Terwijl hij zijn laatste adem uitblaast in een kamer met zeven lijfwachten, weigert Alexander een opvolger te benoemen. Maar wie neemt het van hem over als er geen natuurlijke opvolger is?

Zodra het nieuws over de onverwachte dood van de koning ook de meest afgelegen uithoeken van het rijk heeft bereikt, heerst er vooral ongeloof. Maar al snel begint de gewetenloze strijd om de troon. In een web van intriges, complotten en samenzweringen wisselen de bondgenootschappen elkaar af. Wie komt er als winnaar uit de strijd?

ISBN: 9789045216188 – Xander Uitgevers – Aantal pagina’s: 448 – Historische fictie

4 van de 5 sterren – Frederique

Recensie in één zin

‘Intrigerend eerste deel over het nalatenschap van Alexander de Grote.’

Hoofdpersonages

De sterkste wint heeft, zeker in het begin van het boek, heel veel introducties van personages waardoor het begin een beetje verwarrend is. Gelukkig staat achterin het boek een overzicht van alle personages, waardoor je op kan zoeken wie nu ook al weer wie was. De voornaamste hoofdpersonages zijn de voormalige lijfwachten van Alexander die samen moeten besluiten hoe ze nu verder gaan na zijn dood. Daar waar Alexander op zijn sterfbed weigerde een opvolger te benoemen menen meerdere personen aanspraak te kunnen maken op zijn troon en ieder is er op uit zijn of haar eigen positie te verbeteren.
Perdikkas, een van Alexanders lijfwachten, kreeg van Alexander zijn ring overhandigd en probeert de leiding van het rijk op zich te nemen. Hij is ambitieus en probeert het voormalige rijk van Alexander in goede banen te leiden, maar vergeet hierbij soms te kijken naar persoonlijke beweegredenen van anderen. Perdikkas ziet zichzelf dan ook als de aangewezen persoon voor het regentschap van Arrhidaeus, Alexanders geestelijk gehandicapte halfbroer, of het ongeboren kind, als dat een jongen is, van de vrouw van Alexander, Roxanna. Op haar beurt is Roxanna vastbesloten de concurrentie van haar kind uit te schakelen, Perdikkas te dwarsbomen en de macht naar zich toe te trekken.
Eumenes probeert zijn eigen positie, als enige Griek tussen allemaal Macedoniërs, veilig te stellen en mensen te sturen in hun beslissingen zodat hij er zelf beter van wordt.
Antigonos, een van Alexanders generaals, weigert zich als eerste te schikken naar Perdikkas’ grillen en komt in opstand. Vervolgens volgt Krateros, Alexanders beste generaal, al snel zijn voorbeeld. Terwijl Antipatros, plaatsvervangend regent van Alexander in Macedonië zelf, probeert om het rijk op zijn eigen manier bijeen te houden.
Vanaf een afstand ziet Ptolemaeus, een andere lijfwacht van Alexander en zijn mogelijke bastaardbroer, alles met lede ogen aan. Hij ziet heel snel al in dat het rijk uit elkaar zal vallen en dat voormalige bondgenoten lijnrecht tegenover elkaar zullen komen te staan. Hoewel Ptolemaeus militair gezien misschien niet zo competent is, is hij juist wél heel goed in het bedrijven van politiek.
— Frederique 

Sfeer

Vanaf de eerste pagina intrigeert dit eerste deel van de Alexanders erfenis-serie enorm. Aan het begin heb je als lezer vooral heel veel vragen over wat nu precies de relaties tussen personages en plaatsen zijn, dit draagt eigenlijk alleen maar bij aan de sfeer van een groots rijk dat langzaam uit elkaar dreigt te vallen. In zekere zin is dat dan ook de dragende kracht van dit boek, je ziet voor je ogen gebeuren hoe verkeerde beslissingen of het onderschatten van tegenstanders vergaande gevolgen heeft.
— Frederique 

Schrijfstijl

Robert Fabbri heeft een fijne, recht voor zijn raap-schrijfstijl. Hij schrijft zonder opsmuk of ingewikkelde woorden, de ‘moeilijke’ woorden die er zijn worden aan het begin van het boek van betekenis voorzien. Dit maakt dat het boek vlot leest, ondanks dat je zeker het eerste deel van het boek nog moeite hebt met het uit elkaar houden van de vele personages. Zodra je dat eenmaal doorhebt leest het boek alleen nog maar sneller en vlieg je er werkelijk zonder moeite doorheen.
— Frederique 

Passage uit het boek

‘Perdikkas staarde hem verward aan.
Je begrijpt echt niet wat je gedaan hebt, hè? Je hebt net Leonnatus in de armen van Antipatros gedreven, en waarschijnlijk ook nog eens Antigonos als die je bevel om Eumenes te helpen negeert. En als je vrienden in dat deel van het rijk wilt, ben je gedwongen om die kleine Griek zelf met zijn satrapie te helpen. Maar als je dat niet ziet, ga ik het je zeker niet vertellen, het is veel te leuk om te horen hoe je reageert als het eindelijk doorhebt.
‘Laat maar, Perdikkas,’ zei Ptolemaeus met een warme glimlach, ‘misschien verkijk ik me op je diplomatieke gaven.’ Hij keek de tafel rond naar de officieren van Alexanders leger; mannen met wie hij veel gedeeld had, gezichten die hij zo goed kende, maar hij had het gevoel dat ze geleidelijk vervaagden. ‘Goed, vrienden, ik ga afscheid van jullie nemen. Ik denk niet dat we ooit nog eens met zijn allen in één vertrek zullen zijn, en daarom wil ik nog één ding zeggen over de tijd die we allemaal gedeeld hebben; een tijd waarop we, wat er in de toekomst ook moge gebeuren, altijd met warme gevoelens zullen terugkijken…”

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Robert Fabbri – Alexanders erfenis 2: De…

Recensie: Robert Fabbri – Alexanders erfenis 3: De…