Recensie: Saskia Maaskant – Meerminnen verdrinken niet
Bruinisse (Zeeland), 1911.
Meerminnen verdrinken niet is een spannend historisch verhaal, gebaseerd op ware – soms ongelofelijke – gebeurtenissen. Over stiekem meevaren over de Schelde, naar Antwerpen. Over een dokter die misschien wel zijn vrouw vermoordde. Over de vergeten Stormramp die het dan grootste mosselvissersdorp van Nederland overkwam. En hoe je de hevigste stormen kunt trotseren. Een boek om in te duiken en in te verdrinken.
ISBN: 9789002270604 – Davidsfonds Uitgeverij – Aantal pagina’s: 213 – Jeugdboek
4 van de 5 sterren – Frederique
Start scrollen!
Vanaf hier weet je binnen één minuut of dit boek bij je past.
Recensie in één zin
‘Indrukwekkend boek over het opgroeien van een meisje en hoe een (vergeten) storm de grootste mosselvissersvloot van Zeeland wegvaagde.’
Hoofdpersonages
Janna Meerman trekt noodgedwongen in bij haar oom Wolfert en tante Johanna in Bruinisse nadat haar ouders zijn overleden. Daar maakt ze kennis met het reilen en zeilen van een mosselvissersdorp, sluit ze vriendschap met de buurjongen Dies, leert ze haar opa kennen en droomt ze over de zee.
— Frederique
Sfeer
Maaskant weet in Meerminnen verdrinken niet een sfeer te scheppen die je meteen meevoert. Maaskant weet het op zo’n manier te vertellen dat je je als lezer daadwerkelijk in het Zeeland van 1911 bevindt, de kleine illustraties bij elk hoofdstuk dragen hier aan bij. De spanning valt aan het begin van het boek wel mee, maar neemt toe naarmate je verder komt in het boek.
— Frederique
Schrijfstijl
De hoofdstukken van Meerminnen verdrinken niet zijn kort en je vliegt er dan ook doorheen. Het boek is interessant voor jong en oud, omdat het gaat over een vergeten stuk Nederlandse geschiedenis. Het boek is zo geschreven dat je echt meeleeft met Janna en het dorp Bruinisse.
— Frederique
Passage uit het boek
‘Janna Meerman tuurde door een kleverige waas zeewater op het raam van de veerboot. Naar het grote water met golven die klauwden naar elke zeevogel die erop ronddobberde en naar elk schip dat er overheen voer.
De oude man, die naast haar zat, wees door het raam. ‘Rechts is de Grevelingen,’ zei hij. ‘En links,’ nu wees hij door het raam ernaast, ‘is het Zijpe.’
Janna keek naar het water dat twee namen had. Maar hoe ze ook keek, ze zag geen verschil.
‘De BRU115,’ zei de man. Janna volgde zijn vinger. Er staken takken uit het water waar zakken, linten, touwen en andere versiersels aan fladderden. Eén schuit was vastgeplakt aan het wilde water, tussen de staken en tierelantijnen in. Mannen gooiden een net overboord.
‘Dat zijn Bruse mosselvissers.’ De ogen van de oude man straalden alsof hij zelf een visser was of was geweest.’
Leesvoorschrift
Voor Meerminnen verdrinken niet heb je een storm nodig of moet je op z’n minst naast een groot meer of op het strand bij de zee zitten.
Voor vrouwen of mannen?
50%
50%
Hoe dik is de pil?
Ook gelezen? Hoeveel sterren krijgt dit boek van jou?
[…] Boekiewoogie […]