Vijftig jaar na de moord op dr. Martin Luther King Jr. moet Cotton Malone de waarheid achterhalen over wat er werkelijk gebeurde in Memphis op 4 april 1968. Het brengt hem terug naar het begin van zijn carrière waarin hem gevraagd werd een zaak te onderzoeken waarbij de FBI tegenover het ministerie van Justitie kwam te staan. Lag deze vete, waarin FBI-baas J. Edgar Hoover een hoofdrol had, aan de basis van de moord op dr. King?

ISBN: 9789026148613 – Uitgeverij De Fontein – Aantal pagina’s: 361 – Historische fictie

4 van de 5 sterren – Frederique

Recensie in één zin

‘Wederom een ijzersterke en vermakelijke complottheorie met een flinke dosis geschiedenis van Steve Berry.’

Hoofdpersonages

Cotton Malone blikt in Het Pionnenspel terug op zijn eerste zaak voor de geheime dienst. Hij moet een koffer met onbekende inhoud bemachtigen en afleveren aan zijn baas. Cotton wordt daarbij zowel tegengewerkt als geholpen door Coleen Perry, een ambitieuze politieagente, die bepaalde documenten in handen wil krijgen van de schurk Valdez. Benjamin Foster, haar vader, speelt hierbij ook een belangrijke rol. Hij heeft de Double Eagle-munt die Valdez wil hebben, maar wil op zijn beurt niet dat de informatie van Valdez naar buiten komt.
— Frederique

Sfeer

De sfeer is ook in dit deel om te snijden. De proloog roept meteen al veel vragen op die door het boek heen één voor één beantwoord worden. Steve Berry weet je aandacht vast te houden, de intense gebeurtenissen volgen elkaar in rap tempo op en het is dan ook moeilijk het boek weg te leggen.
— Frederique

Schrijfstijl

Het Pionnenspel is een terugblik naar het prille begin van Malone’s carrière, waarbij Malone zelf aan het woord is en het hele boek dus in de eerste persoon is geschreven. Steve Berry schrijft op zo’n manier dat het niet leest als een trage terugblik, maar maakt dat je meteen helemaal in het boek zit en het in één keer uitleest.
— Frederique

Passage uit het boek

‘De jonge parkwachter had ons verwezen naar wat vrijstaande gebouwen aan het andere uiteinde van de paradeplaats. De bogen in het hoge baksteen erachter waren opgevuld met houten wanden en vensters, zodat er in de oude kazematten een besloten woonruimte voor personeel was ontstaan. Een paar fotograferende bezoekers slenterden over het ruwe gras en ik zag in de open galerijen, die ons aan alle kanten omringden, meer mensen langs de kazematten wandelen.
We bereikten een houten trap en beklommen snel de treden. Boven vonden we de deur die we zochten, gemarkeerd met privé: verboden toegang.’

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Steve Berry – Het web van de keizer

Recensie: Steve Berry – Het Warschau-protocol