Recensie: Yoko Ogawa – Het onvergetelijke jaar van Tomoko | Boekiewoogie

Na haar vaders dood kan haar moeder niet meer voor Tomoko zorgen en wordt ze voor een jaar naar haar oom en tante gestuurd. Het is 1972, Tomoko is twaalf jaar en kijkt haar ogen uit: het huis waarin ze terechtkomt is een oude dierentuin. Haar nicht Mina maakt haar wegwijs en vertelt haar verhalen over de eigenzinnige inwoners. Tomoko’s oom is de vrolijke eigenaar van een fabriek die de radiumhoudende frisdrank Fressy maakt, oma Rosa heeft een vreemd, Europees accent, en de huishoudhulpen meneer Kobayashi en mevrouw Yoneda vormen een excentriek duo. En dan is er nog Mina’s beste vriend: Pochiko het dwergnijlpaard.

Maar als het jaar vordert, ontdekt Tomoko ook een schaduwkant. Waarom zit het tapijt vol schroeiplekken van sigaretten? Waarom is oom zo vaak en lang van huis? Waarom vertelt oma Rosa niet over haar Duitse verleden? En waarom ziet Mina zo bleek? Zonder dat ze er erg in heeft, dringt een subtiele, maar moeilijk te beantwoorden vraag zich op: wat is haar eigen rol in dit huishouden?

ISBN: 9789464520866 – Uitgeverij Cossee – Aantal pagina’s: 304 – Roman

*****

4 van de 5 sterren – Frederique

Start scrollen!

Vanaf hier weet je binnen één minuut of dit boek bij je past.

Recensie in één zin

‘Niet te beschrijven mooi verhaal over de alledaagse gebeurtenissen binnen een familie.’

Hoofdpersonages

*****

Tomoko blikt na dertig jaar terug op het jaar dat ze bij haar oom en tante in Ashiya woonde omdat haar moeder een eenjarige opleiding volgde in Tokyo. De jonge Tomoko is nieuwsgierig en wil graag alles weten, maar is tegelijk ook heel erg bezig met uitzoeken wat precies haar plek binnen de familie is. In het jaar bij haar oom en tante wordt Mina, haar nichtje, haar beste vriendin. Mina leest veel en heeft altijd een van haar luciferdoosjes op zak met prachtige afbeeldingen erop. Door haar zwakke gezondheid rijdt ze op Pochiko, het dwergnijlpaard, naar school.
Alles bij haar oom en tante is anders dan bij haar thuis. Er woont een dwergnijlpaard in de tuin. Oma Rosa zwijgt over haar verleden. Oom is directeur van frisdrankbedrijf Fressy en heeft een innemende persoonlijkheid, maar is bijna nooit thuis. Tante praat niet zoveel en doorzoekt al het drukwerk wat ze kan vinden op taalfouten. En dan heb je ook nog neef Ryuichi, die in het buitenland studeert, mevrouw Yoneda, die het huishouden runt, en meneer Kobayashi, de tuinman.
— Frederique

Sfeer

*****

De sfeer van het boek is niet eenvoudig te beschrijven. Het onvergetelijke jaar van Tomoko heeft iets nostalgisch en stroomt over van de liefde voor dat ene jaar uit Tomoko’s leven. De spanning van het boek loopt op richting het einde en zorgt ervoor dat je wenst dat het boek langer is.
— Frederique

Schrijfstijl

*****

Ogawa heeft een hele aparte, maar warme schrijfstijl. Ze beschrijft alledaagse dingen op een hele speciale manier waardoor het boek geregeld bijna poëtisch te noemen is. Het onvergetelijke jaar van Tomoko is in de ik-vorm geschreven waardoor het misschien even wennen is aan het begin van het boek, maar daarna sleept de schrijfstijl van Ogawa je echt helemaal mee.
— Frederique

Passage uit het boek

‘Mina en ik gingen op het gazon aan de rand van de vijver zitten. De vijver was omzoomd met granietsteen en zo diep en zo groot dat Pochiko er comfortabel in kon zwemmen. Het water was troebel, maar als je goed keek, zag je op de bodem wiegende waterplanten. Uit een hok achter de struiken weerklonk onophoudelijk het mechanische geluid van de filterinstallatie.
Voor Mina leek Pochiko zonder twijfel de belangrijkste kwestie dus stelde ik volop vragen over haar. Wat at ze? (twee kilo vast voer voor herbivoren, zeven kilo geperst hooi, een beetje noten en fruit) Hoeveel woog ze? (honderdzestig kilo) Hoe oud was ze? (naar schatting vijfendertig) Waar sliep ze? (in een zelf gegraven hol in de kunstmatige heuvel) Hoe klonk haar stem? (bedeesd en hees) Had ze een bijzonder talent? (doen alsof ze je niet hoort)…
Mina leek dolblij om me over Pochiko te kunnen vertellen. Om haar een plezier te doen stelde ik elke vraag die ik maar kon bedenken. Pochiko zelf, die niet eens besefte dat ze het onderwerp van gesprek was, bleef simpelweg in dezelfde houding staan staren naar een onbestemd punt in de verte.’

Leesvoorschrift